Meçhul Sevgili Şiiri - Ömer Karagöz

Bırakıp gittiğin o gün
yıkıldı hayallerim
sonbahara döndü ömrüm
yüreğim bir yudum sevgiye
ömrüm baharlara hasret şimdi
ellerimde mutluluğun izleri kaldı
gönül bahçeme hüzün vurdu
yüreğim seni her hatırladıkça
gözlerim doluyordu
hayaller güzel günler
gözlerimin önünde canlanıyordu
avunuyordum belkide yokluğunda anılarla
şimdi saçlarımda aklar
baktığım aynalarda hüzün var
geçip gidiyor sensiz yıllar

Sevgiye hasret bırakıp gittin
yüreğimi sensizliğe mahkum ettim
hüzün sokaklarında kahrettin
sevgi dilendim vefasız bir yürekten
hayalerimi bıraktım ardından
senin izini bulsunlar diye
her gelenden geçenden seni sordum
rüzgarlara seslendim
ayrılık izlerini alıp götürsün diye
ömrüme bahar gelsin diye
dualar ettim yalnız kaldığımda

Hasretler benim yoldaşım
acılar arkadaşım oldu yokluğunda
yarınlarım ümitsiz
gençliğim baharda bir gül gibi solmuş
yıkılmış terk edilmiş bir şehir gibi
yalnızım şimdi
mevsim bahar olunca gel
kurtar beni acılardan sensizlikten
yüreğim bir yudum sevgiye
yüzüm güneşe hasret kaldı
karanlıktan kurtar beni
sensiz yaşanan yıllarım acı bir hüzün yeli
şimdi hüzünler dökülüyor anılardan resimlerden

Gel hasretini çektiğim mutluluk
gel yıllarca beklediğim umut
hüzün ateşlerin den kurtar beni
yorgunum yaşamaktan
ağlalamaktan gözlerim yorgun
uykusuz geceler huzur vermiyor artık
acılar yaktı yüreğimi yıkıp geçti sensiz yıllar
bir sel vurdu gönül haneme aldı gitti mutlulukları
gelde kurtar beni eyy yar acılardan
nerdesin nerelerdesin meçhul sevgili