Meçhul Adam Şiiri - Oğuz Özyurt

Üzülürüm, akamaz gözlerimden bir damla yaş,
Kaçak bir umut beklerken köşebaşında,
İnsanlar dizilirler sıra sıra...
Herbirinde ayrı bir dert, ayrı bir keder.
Açtır bazısı,
Sinekler uçuşur gözkapaklarında.
Yağmurla birlikte çamura karışır,
Kaybolur kimisi...
Farketmezler kimdi!
Sormazlar nereye gitti...

Yaşam mı bizden aldı seni,
Ey adı bilinmez meçhul adam.
Yoksa yaşamını çaldılar mı elinden.
Nefes almayı ne de severdin,
Cılız vücudun güneşle sarmaş dolaşken.
İlk soğuklarla nasıl kayboldun gözlerden,
Acımasız bakışlarını insanların,
Hissederdin her gece rüyalarında.
Ter içinde uyanırdın, kabuslardan ıssız sokaklara,
Yoktu cevap veren kendi sesinden başka.

Ölüm tek dostun oldu meçhul adam,
Kimse görmesede gözyaşlarını,
Bir mezarın dahi olmasa da,
Issız sokakların sahibi sensin,
Sorarlarsa;
Bilirim, o çok sevdiğn yerdesin.