Meçhul Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Meçhul
Sancılı bir doğumu vardı ve yarım gülümsemesi kızıla çalan yüzünde yama
Ellerini ovuştururdu meçhule giden o grift ama anlamsız yolda
Bir lokomotifin sireniyle kalkardı göz kapakları sonsuz uykusundan
Ve dudaklarına kelimeler fırtınaların ardından düşerdi
Meçhul bir gerçeklik vardı sımsıkı tuttuğu çıkınında
Sessizce yakarırdı kızıl toprağa, kapkaranlık gecedeki ayaza ve kavurucu çöl akşamlarına
Ufalanmış mektuplar, beyaz boş sayfalar ve kirli zamanlardan kalanlar vardı avuçlarında
Duvarlarda suretler, gülen, ağlayan, hüzünlü bazen, tanıdık ve tanımadık
Ve hayallerinin avlusunda bir ibrik bir damla su bir garip yaşlı vardı ağlamakta
Dudaklarında yalnızlık ezgisi boş ibriği gözyaşlarıyla doldurmakta
Melodiler vardı yine en dokunulmamış anlarına sokulmuş
Garip bir bahçe vardı- yeryüzü ve gökyüzü sığdırılmış
Yıldızlar asılmış ve ay raks etmekte alaca karanlığın en ıssız demlerinde
Bir kesilmiş incir ağacı vardı ve budanmış bir çınar
Kör, dilsiz ve sağır sultanlar vardı, abdallar ellerinde asalar
Mevsimler vardı saniyelere sıkıştırılmış ve ömür dakikalarla sınırlanmış
Vehimler üzere besteler yapılmış,
Kelimeler suretlere bürünmüş, insanlardan korolar gerçeklerle meçhule koyulmuş