Meçhul Şiiri - Kalemin Sırrı

Biliyorum dediğim bilmediklerim
Seviyorum diyerek sevmediklerim
Karabulut gibi çöküyor üstüme
Düşünüyorum zannetiğim düşünmediklerim.

Tarzım yok benim kuralsız yaşıyorum
Boş gönüllere girip çıkıyorum
Hürriyetim ebedi mi bilmiyorum
Böyle yaşamayı sevmiyorum.

Dostlarım imrenir egemenliğime
Bilmiyorlar esaret kazınmış benliğime
Şaşarım bazen kendi kendime
Hep mi azıksızım bekleyen geleceğime.

İlmini okumadım hissederek yaşadım öğrendim
Tarif eden olmadı bilmeden rastgeldim
Adı gibi kolay değil her seferinde kahrettim
Aşk diyorlar buna uğruna kendimi eceldim.

Tek sırdaşımdı kalemim kağıdım
Beni yazdıkça onları ağlatırdım
Mürekkebim meydi içtikçe gönlüme dolardım
kendimi yazarken satırlarda çağlardım

Girdiğim gönüllerde izim kaldımı bilmiyorum
Rastlantısal çılgınlıklarımı gönlümden silemiyorum
Tek tesellim olan alışkanlığımdan vazgeçmiyorum
Böyle gelmiş gidecek, kendimi paylaşmıyorum.