Meçhul... Şiiri - Kürşat Uçar

Çizgisiz romanlarım oldu benim
Resimsiz boya kitapları
Renklerim;
Siyah ve tonları…
Masalsız gecelerim oldu
Ve güneşsiz uyanmalarım
Yağmursuz ıslanmaların ardından…

Ne sınırları
Ne gümrük kapıları vardı sevdamın
Ve dağları kıyıya paraleldi
Sırtımı verdiğim toprağımın…

Bahçeleri yorgun
Yalandı bahara ermeden eren tomurcukları…
Daha sevemeden unutmak
Aşk sandığını…
Unutulmak belki
Anı süsü verilmiş fotoğraflarında hayatın…

Bilmemek ayıp değil
Öğrenmemek hiç…
Anlayamamaktı ya tüm suç
“anladım” sandığını…

Telli duvaksız düğünler,
Gelinlikler gördüm,
Siyah ve tonları…
Kına mı yakılır
Yanan gelin mi meçhuldür,
İzi kalır neticede
Avucunda,parmaklarında
Yüreğince ya da yağmayan herhangi bir gözyaşında…
Ki burada “yaş” lafın gelişidir
Bazı ağlayış vardır
Hiç de ıslak değildir…