Meçhul Şiiri - Kahraman Metin

daldan öte ben sürdüm çift neharı
ikimizde niyazi bir güldük
sen son baharda tütsü ateşiydin
ben umut yeşermiş dal gonca...

yahut ne iklim baharın ne fırtınası
ikimizde kalsın aşkın okyanusu
derin nidalardan mısralar bunlar
bin sesi yumrukluyor ela gözlü çile kızı..

beklediği limana yüzerek giderim isterse
sanmasın ki meçhulüm ben derdimden..
kan yeşermiş turuncu yaprakların
bulutların güneşi doğurduğu halimden,
sanmasın ki mutluyum..

belki şuan aynı gökyüzünü izliyoruz
aynı yıldızları seyrediyoruz
biliyorum sende geçtin buralardan
ve gördün sende... yeşermiş bulutları..
bırak ben ümit ekeyim toprağımıza