Meçhul Şiiri - Nisan Yağmuru

Ufuk çizgisi sanki kararmış
Zifir gece alacak kollarına zalimce
Acılı yürekler düşecek kucağına
Rüzgar ürkütücü bir sesle
Türkü yolluyor kulaklarıma
Yarim aldığım nefesimsin
Bir o kadar da uzağımda
Kafamda dolaşıyor binlerce bilmece gibi
Düşlerim çılgınca
Kederliyim yine loş odamda
Özlemin hasretin sancısı
Hıncını alıyor doyasıya
Bu kadar mı dayanıklıyım
Mecalsiz kalabiliyorum hayatta
Ortalık sessiz ve çok ıssız
Meçhule gidecekler mi sadece ayakta büyük yasta
Her şey bana karşı savaşıyor içimde
Benim düşmanlığım savaşım sadece kendime
Acımasız kaderime kör talihime
Ne gidebiliyor ne kalabiliyorum
Bilemiyorum ait olacağım yeri
Değil ki benim kendi seçimim
Korkusu içindeyim bitecek güzel şeylerin
Işığın etrafında dönen
Zavallı kör bir pervane gibiyim
Ben boş bir zamanın içindeyim
Aslında ben kendi içinde kaybolmuş meçhul biri gibiyim..