Meçhul Şiiri - Taş İskele

Çengellere astım kendimi.
Ünlemler eyledim hiçliği.
Öğrenmenin metodudur ya, yineleyiş,
yineledim durdum bir güfte
rintlerin akşamını bugün
ve
Ey Meçhul! dedi tin.

Görmezden geldim aklımı,
deli ve divane oldum,
gördüm kuyunun dibindeki Eyub’un yaralarını.

Bencildim,
peygamber değildim.
Kurdu kuşu beslemedim.
Besledim kendimi,
kusmuk oldu söz be söz,
söyleyemedim.

Yavanlaştı yaralarım “belki “ de.
Kendi kuyusunu kazmıştı bir deli,
mülteci oldum,
sığındım.
Oturum aldım.
Kaç oturum sustuk gözlerimizde bilemedim.
Ve yaranın irinine,
Kusmuklar kattım içtim kadeh kadeh şifa niyetine.

Hayata teslim olmuştum.
Ah etimoloji ah.
Yalnızlığın kökeni ne de kalabalık.
Taştım.
Hayatın içine taştım,
hayatın içinden taştım.
Taştım, un ufak oldu içim,
külüne karıştı közümün.
Közüm ıslandı,
ıslanmışlık ne de yakışıyor bir bilsen can’a.
Teslim olduğun hayatı unutturuyor, hayali….
içinin yakıtı oluyor közünün yaşı.

Sızıyor canım közümden.
İçim un ufak.
Parçalar bir bana anlamlı.
Ve
yıldızlar denli yalnızlık.

Seviyorum seni.
Hayatımdasın, hayat denli.
Düş deli düş.
Can tenden uçmuş.
Can kafesinin kapısı açık.
Şimdi sendeyim deli.
Körsün.
Gör beni.
Görmezden gelme.
Közünde un ufak zerrede bul beni.
Yitiğim,
hayatın yitiğiyim.
Hayatını yitirdi, varsın demesinler.
Hayatın beni yitirdiği yerdeyim.
Dibindeyim kuyunun.

Bir demet çelişkidir yaşamak.
Ayraçların kapandığı ritüeldir.
Kapanmasın ayraç.
Bizim için çalsın rintlerin akşamı…

Ve sen maviye dal…

İçimdeki un ufak tozların
pembesini kazıyalı bir asır oldu.
Mavini kat bana,
o kara gözlerindeki maviyi….

... derinindeyim ya vurgunlar yediğim meçhulün.