Meçhul Şiiri - Siyah Acı

Güneş ağırırken yüzüne
yeli esiyordu hafifçe
pencerinin altından perdenin yüzünü okşamasıyla açtı gözlerini
Meçhul bir adam kalktı doğruldu yerinden
ayakları bastı güçlükle yere
baş kenarına koyduğu masaya elini attı
biraz kırışmış sigarısını aldı eline
Dumanı dolaşıyordu sanki kahır dolu diyara
Umarsızdı belli ki var bir acısı,derinden
Acaba ne haldeydi o diyar
Düşünüyordu ama bilemiyordu
Hayıflanıyor hayıflanıyor,of çekiyordu
Of dedikçe sanki denizler taşıyordu
Gözleri kanlıydı,yüreği titrek
Buğuluydu gözleri
Yalnızdı,sessiz ve sakin
kapının gıcırtısıyla çıktı sokak başına
Yürüdü nereye gittiğini bilmeden
Konuşuyordu kendi kendince
Sanki beynine işliyordu
o bir zalim
kimdi zalim olan
O kimdi
Meçhul yolcunun dilindeydi o hece
zalim olan belkide bir gece
Sorular vardı meçhul yolcunun kafasında
Yürüyordu yollarda konuşa,konuşa
Sokaklar boştu
kuşların kanadı bile kırıktı belliki
O yürüdükçe sanki adımlar daha da hızlanıyordu
Hızlansa ne yazardı ki o nereye gideceğini bilmiyordu
Yabancıydı ona her şey
Umudu kalmamıştı artık bitmeliydi bu keder
Ölmeli miydi yoka
Belki bu her şeye değer
Düşünüyor düşünüyor düşünüyordu
Nazlı yardan bir kapı aralıyordu
Bir kez çok seviceksin şu hayatta,
Kalp bir kez bağlanacak birine bu denli.
Ama karşılıklı olacak sevda.
Boş kalmayacak gönlün
Hakedene vereceksin yüreğindeki en güzel çiçekleri
senli benli cümleler bile kurmaya dilin varmayacak
yüzüne bakmaya kıyamıcaksın
mesela ona koparılmış çiçekler almıcaksın
bulaştırmıcaksın işte yolunmuş çiçeklerin ahını ona
temiz seviceksin
meçhul adam bunları düşünürken
ayağı takıldı bir taşa
sonra tekrar o hece
"o bir zalim"
kimdi o zalim
bir yaprak düştü önüne
ama severdi o sonbaharı
düşen yaprakları toplayıp
defter yapardı kendisine
ağaçlar çizip yapıştırırdı dallara solan yaprakları
yarım akıllıydı belki ama
kıyamazdı yaprakların ağaçtan ayrılmasına
onlara başka umutlur yeşertip yeşile boyardı
çünkü bilirdi sonbaharda bırakılmayı.
Attı cebine yaprağı
ayaklarına sürte sürte yürüyordu
vakit ilerlerken
bir çift insanın kendine iyi bak demesi çınladı kulaklarında
meçhul adam
başladı söylenmeye
kendine iyi bak deme
deme kendine iyi bek
tekrarladı tekrarladı
kendine iyi bak deme umutlanıyor insan
Dönüp acaba nasıl
Diye bakacak sanıyor..
Deme ona Öyle!!
“Canın Cehenneme De”
“Yüzünü Şeytan Görsün” De,
Ne biliyim de bişeyLer İşte, Ama;
“Kendine İyi Bak” Deme
meçhul adamın diyarında sonbahar şimdi
rüzgar göz yaşını kurutuyor
boğazına gıcık yapıyor
ama saçlarını okşuyor
çünkü rüzgar biliyor
yorgun bitkin ona en güzel şefkatini gösteriyor.
gökyüzüne bakıyor
Bir şeyin deneme provası yapılıyor sanki.
Kuşlar toplanmışlar
benim diyarımdan gitmek için
meçhul adamın dilinde aynı hece
"zalim"
sormaya başlar kendisine
herkes mi ?
herkes kimdi
kimleri kasdetmişti ki
bakkal amca durdurdu
biliyordu halini dünden kalan ekmeği tutuşturdu eline
halide yoktu yürümeye daha fazla
ama koşmaya başladı belliki geç kalmıştı biyerlere
bitmiyordu o yol
karnını doyurması için verilen ekmeği
hergün gittiği sahildeki balıklara armağan edecekti
karşılıksız dinleyen tek arkadaşlarıydı onlar onun
yarım akıllıydı belki ama kalbi tamdı
akşamı etmişti
sahile vardığında ilk işi elindeki ekmeği denize atmak oldu
bekledi bekledi çok bekledi
gün batıyordu
ama balıklar çoktan başkasının ekmeğini alıp gitmişlerdi
bağırmaya başladı bu sefer
o bir zalim diye
yarım aklıyla birleştirdi cümleleri
herkes mi ?
herkes gider mi ?
onun karnı aç değildi
üşümüyordu
aç olduğu sadece sevgiydi
meçhul adam sevgiye açtı
yarım akıllıydı çünkü yarım kalmıştı
ama aklı bukadarına yetti işte
herkes gibi değildi
çünkü bir hiçti
hiç olmayı görünmez olmayı benimsemişti
dayanamadı
herkes gibi olup gitmek istedi
yareni gibi ,
Sonbahar gelince göçen kuşlar gibi ,
Ağaçtan ayrılan yaprak gibi
başka ekmek bulunca yiyen balıklar gibi
ve her hecede zalim dediği gibi kendi diyarını temenni terketti..