Meçhul Şiiri - Nuh Üstün

Bir gürültü kopar derinden
Açılır demir kapılar, aniden
Tenden içeri girer bir yabancı,
Oysa ne kervan vardır ortada
Ne de haber veren bir kervancı
Sessizce batan güneş gibi öyle
Hissettirmeden saplanır o sancı

Geldiği yol yok, izleri de kayıp
Bulamazsın öyle yolları arayıp
Ötesi yok sadece gelmiştir o
Yoktur tek bir rengi sevdanın
Böyle biraz mavi, biraz da gri
Zaten aslında kimse bilmez
Hangi renge çalardı saçları
Ya da nasıl bakardı gözleri
İçin mahşer yeri, külün var
Ama sen henüz yanmadın
Düştün fakat, kanamadın
Kimdi kundaklayan kalbini
Nerde yandı bütün benliğin
Baktın lakin, kavrayamadın
Sahi sen kimdin, o kimdi
Kime harcadın gençliğini
Uğraşma hiç, çizemezsin
Seni çalıp gidenin eşgalini
Çünkü insan çok severken
Hiç göremez kimi sevdiğini