Mecburum Şiiri - Bahattin Tonbul

Benden çok uzaktasın
Adını yağmur koydum damlayıp yere aksın
Aksın sızsın toprağa
Kucaklasın sevenleri
Hatta susuz kalanlara ulaşsın
Kızım seni özlemeye mecburum

Bilemezsin yüreğimde ki ateşi
Damarlarımdaki koru
Söndürecek alevi tutarsın sen elinle
Hatta doğacak güneşime umutsun
Çünkü sen annenle benim son kuşumsun
Anladın değil mi seni sevmeye ben
Mecburum

Söyle rüzgara essin esin bu yöne
O kapkara bulutları dağıtsın üstümden
Getirsin sevdaları
Yalnız bıraktığı bu garip gönlüme
Işık versin
Serinletsin bedenimi nefesinle
Bak ben bu umuda
Seninle mecburum

Semalarda uçan kuşu görüyormuşsun
Kanat çırpıp da sana doğru geliyor
Gökyüzünde
Yıldızlara varmadan
Geçmişteki anıları seriyor
Kapkaranlık olmuş her bir yanın
Elindeki o kitap rahatlatıyor acılarını
Oku oku be kızım da huzur bulsun
Ruhunda annen
Dudaklarından dökülen o sonsuz Yasin
Cennet köşelerinde yer açsın ona
Hatta ihtiyacı olan atalarına
İşte bu yüzden geçmişin sana
Benimde sizi anmaya
Çiçek kızımla kraliçemi sarmaya
Mecburum
Bahattin Tonbul
21.8.2010