İlk hüznümü nerden almıştım
bilemiyorum;
Giyemediğim bir bayramlık mıydı,
Yırtık bi ayakkabı mı...
Çocukluk işte,hatırlamıyorum;
Belki de küçük ruhumla,
Büyük fırtınalar arasında kalmıştım...
Büyüdükçe 'aslında güzelmiş
o günler' demeye başladım,
herkes gibi....
Daha çok farketmek hayatı,
daha çok hüzündü,çünkü...
Çünkü,büyüklerin küçük dünyalarının
dertleri daha da büyüktü...
Küçük hesaplar; büyük hesaplaşmalar
Büyük sevgiler(!): büyük mutsuzluklar...
Küçük ruhlar; büyük iddialar...
Bir türlü,bu garip denklemin
içinden çıkamadım...
Bu basit hesapları anlayamadım...
AŞKIN UNUTULDUĞU,
İNSANIN İNSANI VURDUĞU;
AYAKLARIN BAŞ,İNSANLIĞIN
HİÇ OLDUĞU BU DÜNYADA...
HERKESE PAYINCA,MECBURİYETTEN
SATILIK HÜZÜNLERİM VAR! ..
Kayıt Tarihi : 12.11.2008 14:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
dedik ya mecburiyetten...
İNSANIN İNSANI VURDUĞU;
AYAKLARIN BAŞ,İNSANLIĞIN
HİÇ OLDUĞU BU DÜNYADA...
HERKESE PAYINCA,MECBURİYETTEN
SATILIK HÜZÜNLERİM VAR! ..
Duyarlı Yüreğinize sağlık. Tebrikler..
içi dolu
HORMONSUZ BİR ŞİİR
KUTLARIM REYHAN HANIM
ŞİİRDİ
YAZMAK SANA YAKIŞIYOR
TÜM YORUMLAR (34)