Mecburi İstikametti Ayrılık

Sana hüzünler büyütürdüm
Anneliğinde göz yaşlarımın.
Eylül sancılarıyla doğsa da acı,
Tutunurduk dirisine ölmüşlüğümüzün..

Yağmur yağardı içimize
Filizlenirdi körpe acı..
Ve büyürdü aramızdaki yalnızlık..
Kaybolunca dışımız,
Anlardık yapayalnız kalacağımızı..

Sana borçluydum beni,
Sen, kimsesizliğimin annesi.
Hangimiz kaybetti?
Sen mi kendini?
Ben mi kendimi?

Yetim kalıyor acılarımız
Terk ediyoruz bizi
Kimsesizliğimizi..

Oysa, bir avuç sevda içindi çırpınışlarımız
Göz göre göre aldanışlarımız..
Öyle bir hal ki;
Dokunsalar ölecek sanki yalnızlığımız..