Mecburi Ayrılık Şiiri - Gül Atar

Hep son gidişin vardı yaşlı gözlerimde.
Hüzün vardı o bakışlarında.
Bir telaş vardı yüreğinde,
İki gönül arasında kala kalmışçasına.
Hissetmiştim, son vedamızdı o gece.
Biliyorum sen de sevmiştin beni.
O gözler yalan söylemiyordu,
Gidişinin birçok sebebi vardı.
Huzur bulduğun bendim, ait olduğun ailen,
Tercih sebeplerinde haklıydın,
Onlar ağır basmalıydı.
Ben masumdum, sen de masumdun belki;
Söylesen olmazdı, susmalıydın bekli de.
Ben haksızlığı, kendime inatçı kalbime,
Unutma onu, derken seni gözümde büyütüp,
Kalbime padişah yaparken yaptım;
Ama bir bilseydin aşkım,
İçimdeki çocuğun bencilliğini,
Bana hak verirdin.
Ben seni çıkarsız, yalansız sevdim.
Ben, ikimizin yerine de severim…
Artık ağlamıyorum dün gerçekleri öğrendim,
Hiç değerim yokmuş gözünde;
Oysa sana hak etmediğinden çok değer verdim…
Kimsenin sevemeyeceği kadar çok sevdim…
Biliyorum sen de sevdin beni,
Kendine bile itiraf edemesen de.
Kaçışın, ilgisizliğin mecburiydi.
Sende haklısın kendince.
Unutması kolaydı aslında,
Çivi çiviyi sökerdi.
Her gün biriyle gezer unuturdum belki,
Dinerdi sancım.
Böyle resminle konuşup ağlamak yerine,
Alışırdım elbet başka birine;
Ama bir tanem yakışmazdı bu,
Benim gibi birine…
Böylede kendime yapıyordum.
Aslında sevilecek hiçbir şeyin yoktu,
Aşkı layık olan yaşamalıydı.
Bunları da sana neden mi yazıyorum?
Hayat kısa, bilmeni istiyorum.
Bak bu gün sona geldim,
Artık sana beddua değil,
Ailenle mutluluk diliyorum,
Seni mutlu gördükçe bende mutlu oluyorum.