Mecbur Olmasan Şiiri - Kadir Bıyıklı

kim çekip gider ki
ellerini sımsıkı saran ellerden
kim üşümek ister ateşlerin içinde kavrulurken
sarmalayıp gül kurularıyla sevgiyi
bir çöp kutusuna
buruşuk kağıtlar gibi kim atar
zordur sevgili
bütün alışkanlıklardan sıyrılıp
yeni bir tuvale resim düşürmek
aynı renkleri başka bir yüzde denemek
ne eskisi kadar gülümser bu yüz
ne eskisi kadar güzel kokar bu çiçek
insanın içini yakar üşürken yeni dokunmalar
bildik kelimeler kapalı zarflarda adressiz dolaşır
nefesler boşuna tükenir
boşunadır soluk alıp vermeler
zaman donar ve çözülmez bir daha
geriye ne derinlik kalır
ne de mavilik
soğuk bir beyaz kaplar yüreğinin üzerini
kış kıyamet budur sevgili
kış kıyamet budur
bir dalda tünemiş kuşun çaresizliği
yalnızlığın son fotoğrafını çeker deklanşörsüz gözlerin
nereye baksan
hangi sandalyeye otursan
hangi pencereye sığınsan
içine çığlar yuvarlar sessizlik
kim çekip gider ki
mecbur olmasan…