Mecazlara Darbe Yapan Gerçeklik !

Martılar ağlıyor gün aydınlanırken
uzaklara dalar gözlerim,
Kim bilir kaçıncı viranenin gölgesindeyim,
Sineme batanların pençesinde, acının göz
bebekleriyim.
Yuvasından fırlayan umutlarımın,
katili sen, mâktülü benim.

Ağır aksaktı benim hecelerim,
Yol kenarındaki çiçeklerin, kırağındaki sözlerim.
Aydınlığı beklerken semada seni sensizliklere
bölerim.
Olmadı sen gel diye, yollarına papatyalar ekerim.

Özlemin içimde kor, düşlerim cemaline hasret.
Gün doğmadan akşam oldu, sen gelmedin çöktü
kasvet.
Bavuluna koyup kendini götürürken, biraz olsa
almadın mı benden?
Şerha şerha kalbimin sirenleri, kendini uzaklara
talim etmedi.
Bu büyük bir hengamenin habercisiydi.

Bana kalan ızdırap, el pençe durmuş tüm acılar.
Avuçlarımda yittik umudum, bağrımda taze
sancılar.
Bir resim, önünde küllük ağarmış saçlar, sakallar.
Bakışına bir ömür verilir, gülüşüne bütün baharlar.

Pencerenin pervazında gerçek,
sen benim dünüm bu günüm.
Beklediğim yarınımın ay yüzü, gün yüzü
Dağ yamaçlarında kokan bir kekik,
Sonra uyanış, işte bu kadar;
Mecazlara darbe yapan gerçeklik!