Meal 2 Şiiri - Harun Yıldırım 2

يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ ﴿١
74/MUDDESSİR-1 (Meâlleri Kıyasla): Yâ eyyuhâl muddessir(muddessiru).

Gökler sanki Sakar’a o an melek görünür.
Peygamber bile korkar esvabını bürünür.
Koşar evine gider örtün örtün beni der,
O haşmetli sultanın her yerini örterler.
Ben bunları yazınca diyecektir ne tuaf,
Hlâ anlamadıysan alınan nefes israf.
Zahir perestte bakıp insanlar hodgâm olmuş,
Kafa beton yığını üstüne sinek konmuş.
O münevver insana çizildi bu kâinat,
Bu değil mi görünen? En güzel hüsnü sanat.
Dünya ahiret için istediğin mukâfat,
Hilâfet-i arziye Kur’an’dadır şefaat.
Bu nüsna-i kübrayı ben şairliğe vurdum,
Ebedi hakikatın ahengini duyurdum.
Dolaş şu kainatı yıllar yılı durma, gez,
Dün nasıl, bu gün nasıl yarın yine değişmez.
Bazen kayar kıpırdar zemin üstünde taşlar,
Rüzgâr halay çekerken, yağmurcuklar alkışlar.
Ey dağlar, taşlar siz de alkışlayacaksınız.
Akışlamayanlara göz mü yumacaksınız?
Dünya seyahatinden insan kendi mesuldür,
Nefsi bir yere bağla bağlaması usüldür.
Bu yol öyle bir yol ki nefis ile yürünmez,
Yıllarca omzundadır istesende görünmez.
Verirsin yetinmez ki yırtılmış karnı azla,
Ayarı bozmadan ver ne eksik ne de fazla.
Uğuldaşır içinde aslan olur hayalin,
Koltukların kabarır belli olur ahvalin.
Kafanı kuma soksan kuyruğun titreyecek,
Ne malın nede mülkün seninle gitmeyecek.
Kefil kabul etmezler orda olacak asıl,
Ölüm var en sonunda öleceksin velhasıl...

HARUN YILDIRIM