Me'va Şiiri - Hasan Eroğlu

Ey gönlüm! Daraldığın demlerde İstanbul’u an
Dirilir içinde solan çiçekler o an

Üsküdar bir Çamlıca masalıyla mağrur
Şanlı efsanelerin dingin giziyle mesrur

İstanbul’u almış alan başka kim alacak?
Yeni gelin edasıyla süzülür salacak

Fırtınaya tufeyli ruhuna ararsan yaren
Eyüp, nur deryasında aksakallı bir eren

Beyoğlu’nda riyazet kaldırımlarda sürünür
Hayat hüznün kan rengine bürünür

Sirkeci’den kalkan tren söyler hasret türküsünü
Dinle vagonlarından yolcuların öyküsünü

En yalın haliyle nükseder, Emirgan’da vakar
Vakarı nüansında gizli, nigahında aşikar

Güzün adalarda şevkin feneri söner
Yazın coşkulu şarkısı içli gazele döner

Surların dokusunda harmanlanır destanlar
Eminönü’ne dizili sahaflar, bedestanlar

Aksaray’da sükunet, Kumkapı’da kargaşa
Arbedeye aşinadır Gaziosmanpaşa

Nasıl da yakışıyor Beyazıt’a hengame
Asırlık çınarlarında hüzzam bir name

Ortaköy’de tasvirden muaf bir cezir yaşanır
Fazilet, ihtirastan tek celsede boşanır

Hisarda bulutlar adeta bir ak şamdan
Kanlıca’nın yoğurdu, amadedir akşamdan

Fatih, Fatih’ten kalan en yegane yadigar
Tarihin tuvalinde Sultanahmet bir nigar

Marmara mavi bir göl gemiler kuğusu
Yalnız gecelerde tüter sırların buğusu

Nişantaşı bir genç kız incecik, selvi boylu
Beykoz saray lalesi gibi ezelden soylu

Zincirlikuyu’ya mahzun düşer baharda ilk cemre
Bir fatihaya hasret, ölüler denilen zümre

Yaşlı yüreklere cefa Balat’ın yokuşları
İkindi çayına mihman hüma kuşları

Gurbette sılam, çölde vaham, hayatta nevam
İstanbul benim me’valardan özge me’vam