Mazluma Kalsın Şiiri - Kürşat Hardal

O eşsiz sancıyla,
Ağlayarak doğduktan sonra.
Büyüyüp aklı erince,
Ne yalanlar söylendi insana.

Tam da burası,
Mutlu olacağın dünya.
Ben olamadım,
Olan var ama.

Adını koymuşlar,
Sanma ki sensin.
Sen bir öncekinin,
Sadece halefisin.

Aman ha inanma,
Yalan, yalan değildir.
Yeri geldiği zaman,
Doğalmış söylenir.

Kızdın mı bana?
Boşuna kızma.
Seni de göreceğim,
Meşhur yaşamında.

Demedi deme,
Temiz değil mutluluk,
Ne küfürler duyacaksın.
En değerli can iken,
Canlara kıyacaksın.

İnandıracaksın kendini,
Şu sarsılmaz söze:
Senin olan değil,
Her şey senindir.
Haramda neymiş,
Çatlayacakmış gibi ye,
Sonra usulca kestir.

Kimse söylemeyecek:
Çocuk !
Madem doğmuşsun,
Yeterince doymuşsun,
Fazlasıyla soymuşsun.
Bırak bir parça da,
Mazluma kalsın.