Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Naime hanım,
Öyle naif bir yüreğiniz var ki, küçücük bir çocukken, bir garibin uğradığı zulme şahit olduğunda duyduğu acı, yıllara yansıyarak hep yaşamış içinde...
Ve o acı, bir manzum öykü şeklinde yansımış dizelere...
Şiiri ve o güzel yüreği gönülden kutluyorum,
saygı ve sevgiyle efendim,
Ünl Beşkese
Bende zaman zaman atarabacılarına rastladığımda o atların yüklü arabayı çekerken yaşadıkları eziyete bakıyorum da, içim parçalanıyor.. Hele geçenlerde yine aynı yük arabasını çekmeye çalışırken birde aksadığına, yürümekte zorlandığına tanık oldum hayvancağızın.. Haftalarca aklımdan çıkmadı.. Çok üzüldüm..
Hocam şiirinizi duygulanarak okudum..
Her şiirinizde yüreğinizin bütün güzelliklerine rastlamak gerçekten çok güzel bir duygu..
Sizin şiirlerinizi sevmemek mümkünmü benim en güzel yürekli canım şiir ablacığım..
Dualarım sizinle
Saygı ve Sevgilerimle..
Kardeşinniz
Hüseyin Çubuk
Ne yazıkki iyiler olduğu kadar kötülerde var dünyamızda ve her sınıfta .. şiiriniz bir harikaydı anlatım ifade gücü muhteşem kutlarım sevgili dost
yüreğine sağlık ilhamın bol olsun sevgiyle kal esen kal
film gibi izledim film şeridi gibi geçti...çok güzeldi
Yüreğinize sağlık; nice mazlumlar vardır böyle zalimlerin elinde inleyen...şimdiki çağlarda daha da bir değişti zalim-mazlum öyküleri...ama sanki hep aynı belanın eseri...insan nefsi zalimliğe giden süreçte acaba hiç vicadn azabı çekmez mi?
çok güzel olmuş...cocuksu anlatımınızla renklenmiş bu öykünüzü bizlerle paylaştığınız için sağolun..şiiriniz yaşasın başka ömürlerde de...
özlem deniz özak...
GÖNLÜNÜZDEN GÜL DAMLALARI EKSİK OLMASIN.TAM PUANLA SELAM VE DUA.
Bu şiiriniz bende çok derin etkiler yarattı. Çünkü bende böylesi, acı ve insan onurunu inciten kişileri çok gördüm. Ve ben, böylesi insanı gördüğümde veya anımsadığımda; sanırım Eşref'in olacak, şü dizelerini anımsarım hep.
Harabat ehline hor bakma Şakir
Defineye malik nice viraneler vardır.
Değerli dost yürek biraz fazla yer kaplayacak ama, bu konuda yazılmış bir şiirimi de buraya almadan geçemiyeceğim. Sevgilerimle esen kalıN!
GEÇMİŞİ ARAYAN
ADAM
Çelimsiz, bitkin, yaşlı serseri
Dermansız, kocaman ayaklarını,
Sürür demir karası bir gecede,
Kalır tozlu yolda izleri...
İçi dışında yamalı ceketi
Yırtık pırtık gömleği sırtında
Yitik umutlarla dolu
Zifir karanlık uzun geceleri
Somurtkan kirli yüzünde uçuşan
Gür siyah sakalının kırçıllarında
Tozuyor gelecekten bihaber,
Geçmişin uçarı avare yılları...
Gözlerinde fersiz bir yalım,
Arar güçsüz kollarında,
Bahar yellerinin fırtına kopardığı
Geçmişten kalan o günleri
Ezgin yüreğinde bir çarpıntı
İzlerde umutsuz bakışları ama,
Geri getirmez sönük maziden
Fermansız girdiği o yerleri...
Unutulmuş duaları avuçlarında
Biçare yalnızlığının elemi yüreğinde...
Düşmezken dudaklarından şişesi
Eksik olmaz başından ölümün halesi
ERGİN BİNGÖL
Evet,,,aynen yazdığınız gibi sevgili şairem,,,tamamen yaşanmış bir olayı o kadar akıcı ve güzel sarırlarda şekillendirmişsiniz ki çok güzel bir hava yakalamışsınız...adeta okuyanıda o günlere götürüyor ve yaşatıyorsunuz...
kaleminiz kavi yüreğiniz esen olsun .
Olağanüstü bir dram anlatımı.Aslında bu tür çalışmaların karşılıklı düşünceye aksettitmenizde büyük yarar var.Buna gençliğimizin ihtiyacı var.Umarım dikkata alırsınız.Çalışman güzel ve kutluyorum.
Mürsel Adıgüzel
Bu şiir ile ilgili 20 tane yorum bulunmakta