Yaşamda yokluğu,eksikliğini hissetmedikçe varlığının farkına yeteri kadar varamadığımız şeyler vardır.Beraber yiyip içip,gülüp eğlendiğimiz,karşılaşıp konuştuğumuz,ayak üstü lafladığımız,sevip okşadığımız.Bizim için çok önemli,çok kıymetli,belki bir eşya bir hayvan,bir arkadaş,bir yakın,belki bir yakındanda yakın.Varken onların altlarını çizemeyiz çok çok önemsemiyebiliriz,çünkü hep yanımızda olacak sanırız.Ama hep öyle olmuyor maalesef.Bir bakıyorsunuz cumartesi akşamı yanınızda olan pazar sabahı yanınızda yoktur artık..
Ve seneler geçtikçe anıları değil ama acıları soğuyor,ama hatıraları ilk günkü gibi canlı ve sıcak.
Bir gün bir köşede! otururken bu anıları hatırlayıp,sadece ve yavaşça ''Allah rahmet eylesin''diye mırıldanıyoruz,başka birşeyde gelmiyor elimizden...
(20 Ocak 1990)
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
