Maziyi Anarken Şiiri - Recep Yılmaz Elazığ

“Eskiden…” diye başlamak geçiyor içimden
Arnavut kaldırımlarda kalan saklambaç çocukluğumuz
Şadırvan etrafında kovalanan envaî renkte güvercinler
Yokluğun esvaplara yansıyan yamalı yüzü
Ve masumiyet…

Mahallelinin derdi, yüreğinde
Hesabı, yıpranmış bakkal defterinde kabarırken
Yine de geçinmeyi bilirdi kıt kanaat!

Sabah, erken başlardı çocukluk oyunumuz
Geçen her faytona asılırdı
Korkuya aldırmayan cesur kolumuz
Cana değildi kastımız; kini ve nefreti
Kırılan her camda boşaltırdı içimiz.

Dar sokaklarda sarıldığımız hüzünler
Mutluluk yeminleri etse de
Kavuşturamazdık âşıkları,
Hiçbir siyah beyaz filmde.

Akşamın tenhasında, kapı önlerinde sıralanan
Saçlarına güz düşmüş analar
Yemenî ağıtlarla bahsederdi her nefeste
Gurbetteki çocuklarından;
Bizlerse çocuktuk
Anlamaz, dinlerdik sadece merakımızdan.

Bizler -iyi, kötü- yaptıklarımıza hep güldük
Bakın, ne de çabuk büyüdük
Bu kez sevda yolunda
Koca adımlarla yürüdük
Maziyi atiye bağlarken
Nelerle yüzleşip sevindik, üzüldük
Ey aylar, yıllar!
Biz, ne de çabuk