Mâziye Özlem Şiiri - Vahap Osmanlı

Nerde o şerefli, heybetli mâzi...
Yıkılmaz, uluca dağlar gibiydik!
Kimi şehid oldu, kimimiz gazi;
Lâkin, hiç ölmeyen sağlar gibiydik!

Kuşanıp bindik mi atın sırtına,
Olurduk kasırga, poyraz, fırtına!
Kılıç sesleriyle inlerdi Tuna,
Altaylar’dan kopan çığlar gibiydik!

Uzak olan maldan, mülkten paradan,
Bir mukaddes nesil geçti buradan...
Kim yürüttü gemileri karadan!
Çağları deviren çağlar gibiydik!

Ah! Bunun farkına bir varabilsek,
Batası düzenden, kurtulabilsek!
Nerde gözü yaşlı bir mazlum görsek,
Onunla beraber ağlar gibiydik...

Baş verip, kan verip kurduk birliği,
Cihan bizlerden öğrendi erliği!
Nâmerdin elinde solan mertliği,
Hayata bağlayan bağlar gibiydik!

Ergenekon’da kinlenen kan benim,
Doğu Türkistan’da yanan can benim!
Ötüken’de devlet kuran han benim!
Cihangir, civanmert beğler gibiydik...

Dinden ve töreden ayrılmaktansa,
Haksızın yanında yer almaktansa,
Çakalca bir hayat yaşamaktansa,
Aslanca ölmeyi yeğler gibiydik.

Yetim hakkı yiyen gırtlağı sertçe,
Sıkıp, hesabını sorduk erkekçe!
Aslan gibi, adam gibi ve mertçe,
Hakkı haykıran dimağlar gibiydik...

Ulu Türk ismini hak etmek,
Zifri karanlığı yok etmek için.
Ümmetin yüzünü ak etmek için,
Gayret eden başlar, buğlar gibiydik...

Bilinçsiz, tâlihsiz ümmet aşkına
Türk-İslâm aşığı millet aşkına,
Şu devlet-î ebed müddet aşkına,
Dalgalanan, ulu tuğlar gibiydik!