Maziye dair anatomik saptamalar

Biz küçükken, küçücükken; bambaşka bir dünya vardı.
Hayallerle gidecektik, kanatla gidilmez yere.
Toprağa kaşık sallasak, toprak bile şeker, baldı.
Cenneti solukluyorduk, her yanımız yara, bere.
Biz küçükken, küçücükken; bambaşka bir dünya vardı.

Bir lokumlu bisküviye, feda ettik cümle gamı.
Çikolata, siyah cennet, biz cennette sabahlardık.
Ortak aldığımız topu, patlatıp bozduk arayı.
Çocuktuk, bir akşam küsüp, ertesi gün barışırdık.
Bir lokumlu bisküviye feda ettik cümle gamı.

Daha aşkı öğrenmeden, öğrendim seni sevmeyi.
“Aşk” dediğin, kelimecik; lügat görmeden bilinmez.
Her gece arzuluyordum, sabahı senle görmeyi.
Bahsettiğim hiss-i meçhul, lügatçede söylenilmez.
Daha aşkı öğrenmeden, öğrendim seni sevmeyi.

Uzayan gölgelerimiz, ihtar etti, zaman geçmiş.
Mekân dahi tereddütle itiverdi ikimizi.
Sende nevbahar başlamış, benimkisi çoktan bitmiş.
Adımız gence çıkınca, keder seçti birimizi.
Uzayan gölgelerimiz, ihtar etti, zaman geçmiş.

Şimdi “dönülmez akşamın” unutulmaz güzelisin.
Yine de “acaba”m bitmez, yenilen güreşçi benim.
Aklım haykırıyor bana; sen ellerin kaderisin.
Fakat kalbim inanmıyor; hissim deva bilmez yerim.
Şimdi “dönülmez akşamın” unutulmaz güzelisin.