Mazimiz aynı Şiiri - Ahmet Fatih Erdöl

fesleğen aşığı bir garip tanıdığımsın
böyle olmasına bakma
tanıdıklarım arasında aşkı soluduğumdun eskiden
seni yaşatıyorum içimde kök salmıştın ta her yerime
üzgünüm bakamadım sana
sahip çıkamadım sana
köklerin ya soldu ya da ben söktüm teker teker
ah benim fesleğen kokulu koca ormanım

iki kere denedim
iki kere fesleğen ektim
iki kere sana söz verdim
iki kere başarısız oldum
çok kere üzgünüm ve çok kere
hem sen gittin
hem de soldu toprak oldu fesleğen
iki kere

daha kimseye söz vermiyorum
bu zulüm, ne kendime ne de birine
büyüdüm sanırım, babam bile çocuk oldu gözümde
annem ise soldu çoktan ona da kızgınım

artık sen de herhangi biri
sadece mazisi olan
bir zamanlar çok sevdiğim
çocuk yaşımdan kalan tek hatıram
herkesden farklı biraz daha "biri"
biraz daha fesleğen
soruyorum birine, nasıl her şeye rağmen?