Alaca karanlığın loşluğu çökerken odama,
İçime bir hüzün; Dalga, dalga yayılır.
Güneşin fersiz ışıkları vururken cama,
Sessiz ve dolan gözler kızıl ufka çevrilir.
Mazim; Bir film şeridi gibi, geçerken gözüm önünden,
Seçmeye çalışırım, mutluluk olan sahneleri.
Ilık, ılık domur, domur yaş; Süzülürken yanağımdan,
Tek, tek seyrederim; onun olduğu kareleri.
Unutmak mümkün mü?
Geceler hatırlatır yaşadığımız yılları,
Pembe hülyaların gerçeğe dönüşüdür, o günler.
Hayat, yaşama savaşı köreltti sevgileri,
Oysa; tek vücut olurcasına birleşmişti kalpler.
Birleşmişti, ayrıldı kalplerimiz,
Alay etmeyin geceler, ama asla kopmadı.
Kaderin çok gördüğü sevgimiz,
Sevindirmesin seni! İçimde yaşıyor hala, sönmedi.
Sadece beni yalnızlığa mahkum etti
Kayıt Tarihi : 7.3.2008 17:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!