Mazim Şiiri - Gülayşe Delen

Orda bir köy var uzakta! İşte o köy benim...
Yüreğimden çıkmayan derin izler bırakan.
Mazimin en mazlum sayfalarında yer alan,
İçinde dedem, ninem, babam, anam, halam, dayım niceleri
Hapis olmuş Anadolu kokan mis topraklarına….
Ulu bir çınar ağacı gibi dimdik ayakta,
Yıkılmayan güçlü, azimli,iradeli, heybetli.
Korkusuz kahraman hep önde evlatlarına perde,
Dedem ninem babam kırmızı kara toprakla da…
Dolaştım bana bıraktıkları eserle de…
Gönlümden kopan dualara sarınarak yad ederek,
Ciğerimden haykırmak geldi,
Bomboş kimsesiz öksüz kalmış
Toprakları görünce…
Nerde iğde ağaçlarım karası beyazı yemyeşil üzümlerim.
Elma ağacım badem ağacım…
Hepsi yaslı ağlıyor benim gibi.
Kurumuş iskeletleri kalmış, yaşama inat.
Pekmez ocağım harabe, kuyum ise örümcek ağına esaret.
Oysa o zaman da doğmuşum bu diyarlarda…
Bir film şeridi gibi geçti anlarım sayfa sayfa,
Dedem ‘oğlumun armağanı, yadiğarı’ derken,
Ninem ‘yavrum, kınalı kuzum’…
Anam ‘gurbet kuşum, hasretim’…
Babam ise hep beklediği göremediği kızı.
Daha neler neler geldi geçti özümden.
Sızladı sol yanım içime doldu derin bir sancı.
Kalkın! ne olur karşılayın beni…
Islak yaşlar süzülürken yanaklarımdan.
Yaşadım tüm mazimin en unutulmaz izlerini.
Çocuk sesleriyle Cıvıl cıvıl kahkaha dolu avlumuzu
Dağ bayır yeşil ormanlar da güttüğüm ineklerimi.
Katık yaptığım kese yoğurduna sarılmış yufka ekmeğimi.
Ekin tarlasında minicik bana özel orakla biçtiğim sarı başakları
Geçenin ayazında topladığım demet demet yeşil tütünleri..
Yılda bir gelen Bekir dedemin takasla değiştiğimiz yemişleri.
Taa! Yaşadım tekrar mutlu umutlu güzel günleri…
Nerdeyim şimdi nasılım?
Kirlenmiş dünyanın dergahında.
O masum temizliği yaşayan ben.
Kimbilir dönebilirmiyim tekrar o huzura..
Alem diyarına…