2--maziden kalan Şiiri - Yusuf Değirmenci 3

İnanın ki
Eve gitmek,
Işığı yakmak gelmiyor içimden
Ne evi terk edebiliyorum,
Ne de ışığa elveda diyebiliyorum

İstemeye istemeye,
Yorgun,argın gidiyorum
Bekleyenim vardır diye acele ediyorum

Basıp zilin düğmesine,
Kapıya kulağımı dayıyorum
Ne bir ses var,nede açan bir el
Dönmemişsin anlıyorum

Kapıyı açıyorum
İçeri,dalıyorum
İsyan ediyorum,yalnızlığıma,
yeter,yeter diye haykırıyorum

Yalnızlık,
Bütün heybetini yüklenmiş geliyor
Karanlık,
Boğmak için dalga, dalga yükseliyor
Korkup irkiliyorum ışıkları yakarken
Ürküyorum,
Pencereden dışarıya bakarken

Çekiyorum
Aynı ürperti ile perdeleri
Tarıyorum
Bakışlarımla duvarları köşeleri
Duvarda resmine takılıyor gözlerim,
Derinden dikkatlice bakıyorum,
Bakışların, hala yalan
Bana kalan hicrandı sadece
Geçmişten bırakılan

Bir an sinirleniyorum
Resimlerini yırtmak istiyorum
İnan ki, kollarım bağlanıyor
Onlara elimi süremiyorum
Acı,acı çığlıklar atıyorum,
Çınlatıyorum duvarları biranda
Sessiz,sakin, duruyorsun,
Halime güler gibi duvarda

Ne yalnızlığımı gideriyorsun,
Ne de evi terk ediyorsun
Korkularıma korku ekliyor,,
Yarama tuz ekiyorsun.

Bana mı öyle geliyor bilmiyorum
San ki, dilleniyorsun duvarda
Üzülme ayrılık varmış diyorsun,
Asılı duran fotoğrafında

Hayat bu, bak
İşte alışıyorsun der gibisin
Sessizliğinle teselli eder gibisin
Yokluğun yalan
Varlığın yalan
İçimde derdin,
Yüreğimde hasretin
Duvarda fotoğrafın var,
Maziden kalan