Maziden bir yaprak Şiiri - Abdurrahman Alma

Bu akşam yine maziye daldım
sigaramın dumanı dağınık
saçlarını anımsatıyor bana
mas mavi gökyüzüne benzeyen
mürekkep ve beyaz bir yaprak
seni düşünüyorum sevgilim
seni hasretle beklediğim gibi
oturup üstünde bir şeyler içecek birilerini bekleyen
yalnız çürük bir masa ve yanında duran eski bir sandalye

işte sevgilim yine oturmuş
seni hatırlayarak yazıyorum
bu satırları dilsiz bir kalem konuşamayan
ama duyan bir yaprak onlara seni anlatıyorum

seni yazıyorum belki duymuyor konuşamıyolar
ama hayatta senden sonra kalan tek tessellim bir kalem
birde yaprak onlara içimi döküyor tesselli bulmaya çalışıyorum
yıllardır tek tessellim seninle olan mazim ve dostlarımdır

bazen kağıtlar soluyor mürekkep tükeniyor
ve bir daha geri dönemiyeceğini düşünüyorum
kalbimde sönen bir ışık bir umutsuzluğa kapılıyorum
dünya sanki tersine dönüyor

giderken bir söz söylemiştin
seni seviyorum elveda sevgilim
diye işte bir tanem sanki gönlümde kopya edinmiş
seni hatırladığımda bu sözler hep tekrarlanıyor
bazen kendi kendime soruyorum
gerçekten seviyormuydu neden gitti neden dönmedi

çekip gittiğin için bazen senden nefret ediyor
hatırlamak bile istemiyorum
bazende kendimi yargılıyor
seni kaybettiğim için kendimi şuçluyorum

içimde bir umut var sanki bir gün çıkıp gelecekmişin
bazende asla dönmiyecek diye bir umutsuzluk
beni unutmuş olabilirsin sevenler kavuşmuş
kavuşmayanlarda başkalarıyla gönül bağlamışlar

bense hala seni bekliyorum ümitle
evet sevgilim gidişinin üstünde yıllar geçmiş
ama seni unutmamış
hala seni o günkü kadar çok seviyorum

(21.06.1994)