MâZi ve HüZüN Şiiri - Osman Şener

Sonsuzluk fikrine gebe gökyüzü
Esrarengiz bir ummandı bitimsiz
Yelken yapıp uçarı gönlümüzü
Keyfimizce seyrederdik istimsiz
Bir gölge örterdi yorgun gündüzü
Aydede binlerce kandil yakardı

Akşam karanlığı sessizce iner
Bir garip dinginlik alırdı beni
Her tarafa tatlı bir huzur siner
Seyrederdim göklerdeki düzeni
Ruhum ötelere uçmayı dener
Korku eteğinden tutar çekerdi

Yere neşe saçan müşfik yıldızlar,
Haşyetle titrerken üstümüzde hep
Sevdalar dokurdu tezgâhta kızlar;
Ellerinde sevgiler gelep gelep;
Dokundukça canlanırdı cansızlar
Nakış olur desen olur çıkardı

Çoban ateşleri dağlarda gece
İnciler ekerdi kehkeşanlara;
Yanık sinelerden çıkan her hece
Sitem edip zülfü perişanlara
Bülbüllerle dertleşirdi sadece
Onlar ağlar gül yüzünü yıkardı

Kaval sesleri uzaktan uzağa;
Ayrılığın acısından dem vurur;
İç çekerek bakışırdı dağ dağa
Her birisi hasretle ağlar durur
Gözyaşları karışırdı ırmağa
Kavuşmanın coşkusuyla akardı

Sevgi solurdu her varlık düpedüz
Her şeyin nabzı aşk ile atardı
Girmemişti hilkate nifak henüz,
Arılar vecdini bala katardı
Gönüller saf idi sineler temiz
Bilirdik ki Hak gönüle bakardı

Evvahi düş müydü dersin yaşanan
Hayatın tadına ne oldu şimdi
Hakikat şudur ki bozuldu insan
Genlerden lezzetin adı silindi
Sineler taşlaştı kar etmez derman
Otacı hastayı gözden çıkardı

01/02/2010 - Evvahi