Maziyi anarken gözlerim yaşlı,
Baktım ki ne varsa yanıp kül oldu!
Gönül bağım kökten çıkınca taşlı,
Ne tomurcuk açtı, ne de gül oldu!
Can dostum dediğin olmazsa çare,
Nerde bizi seven ciğeri pare,
Kaldırmadı kimse düşünce yere,
Yılan bize tutunacak dal oldu!
Sözde herkes iyi, herkes şahane,
Her işe bir kılıf, var bir bahane,
Nem-küm deyip durur bilmem daha ne,
İnsanlara çok garip bir hâl oldu!
Nerde hani ahde vefa insanlar,
Elemi olanı çekenler anlar,
Kime kaldı sonsuz saraylar, hanlar?
Birçoğunun yeri şimdi yol oldu!
Felek bir kez güldürmedi yüzümü,
Çark ters döndü tutamadım sözümü,
Can kalmadı çekemedim dizimi,
Dertli, hep kaybeden bahtsız kul oldu!
ERDEMLİ-09 Şubat 2017 Perşembe
Cafer AKSAY
Kayıt Tarihi : 11.2.2017 20:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Maziyi anarken günümüze doğru değişiklikleri kaleme almaya çalıştım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!