Mazi Şiiri - Halil Dağdelen

Evet sevgilim..........
Şimdi karanlık gecemde bir geziye çıktım
Dümdüz bir yeşillik üzerinde gözlerimi gökkubeye diktim
Sırtüstü uzandım, ellerimi boynumda kenetledim.
Gök kubbe perdem oldu mazi adlı bir film seyrettim
Filmde rol alanlar SEN ve BENdim

Başlangıçta her ikisininde gözlerinde aşk okunuyordu
Dudaklarında en güzel kelimeler fısıldanıyor
Elleri sonsuz bir mutlulukta tutuşuluyor
Ve birbirlerine delice aşık oluyorlar

En güzel mektuplarda, en içten şiirlerde
Bunların dudaklarının yarattığı kelimeler vardı
Aralarında sıkıca bağlanmış bir bağ gibiydi
Hiç ayrılmayacaklarına söz veriliyordu.....

Fakat acı bir ayrılık rüzgarı esiyor
Geride melhemsiz yaralar
Gazel dökmüş sarı yapraklar
Ve sisli hatıralar bırakıyor........

Halbuki bu böyle olmayacaktı
Bizim aşkımız uzay gibi sonsuz olacaktı
Aramızda hasret, hicran yaratılmayacaktı
Hep ellerimde kalacaktı ellerin
Gel dediğim zaman gelebilecektin
Yürüyüp gidecektik bir ömür boyu böyle
Mutlu bir sonsuzda ölüm ayıracaktı

Evet sevgilim
Perde çekiliyor, seyirciler;
Yıldızlar, mehtap, tabiat ve bendim
Benimle ağlayıp benimle güldüler........