Mazi Şiiri - Zülfü Evin

Kırık kalemimden dökülmek istedi birden sözcükler,
Sözüm olsa da yazmazsam beni öldürecekler.
Bir daha incitmeyecektim senin uğrunda sözcükleri,
Nedense başka atıyor bugün bedenimin sol yeri.
Ne kadar yüklü bir dert ki taşıyamadı bu derdi, bu gamı.
Solgun ışıkları seyre dalmışım erkenden yine,
Keder çıktı bahtıma, gökyüzünden kar beklerken yere.
Sicim gibi düşmektedir sızının en şiddetlisi,
Ben miyim, yalnız sokakların bekçisi.
Sağ tarafımda beyaza bezenmiş bir çam ağacı
Eğmiş başını; yitirmiş canını, cananını
Sol tarafımda duyguların buhranlı macerası
Hayaller; özlemlerin, acıların, korkuların kankası.
Küçülmüş gözler, dikilmiş beyaz takkeli dağlar arkasına
Mehtaplı gecelerden döndük karanlığa
Ey kurşunların kem gözle baktığı maral!
Aylar, yıllar, asırlar geçse de düzelmez bu moral.
Yeni bir devir açılır da kapanır mı bu yara?
Bir kere kangren olmuş, bulanmış kana.
Çalışmanın yorgunluğu değil bedenimdeki yorgunluk
Bir hazan günü başladı zihnimdeki yoğunluk
Ayaklarım taşımıyor yorgun bedenimi artık
Bahtımız açık olsun, her şeyi maziye bıraktık.