Mazhar Osman'ın arka bahçesi

'tabi, tabi olur.' dedim.
sana da olur o'na da!
açıkta kalan olmasın verelim madem o'na da!

sonra kapı kapandı.
sonra açıldı.
sonra kapandı.
sonra bir daha.

çizdim.
kestim.
yapıştırdım.
ondört yıl.
on üç yıl.
iki, üç, beş yıl.
geriye doğru yaşadım.

manyak oldum.
okudum.

sustum.
kustum.
tükürdüklerimin hepsini,
bir çırpıda yaladım.

dün dündür dedim.
bugün bugündür dedim.

kağıt helva falan yedim.

sonra oturdum.
içime de oturdu birşey.

ben kalktım.
o kalkmadı.
ben gittim.
o gitmedi.
hep şuramda kalakaldı.

meğer ızdırabın kendisi,
ağrı kesici ile iyileşmeyenlerden birisi,
meğer yosunun kokusuna engel,
suyun tadına hasret bırakan şey,
aklımın içindeki,
en ıssız köşedeki,

kendimin tekiymiş.

anladım ki yalnızca ben yalnız kaldığımı sandığım zaman bile,
o orda beni beklermiş.

pes!

oysa ki hayat, hiç bu kadar kalabalık değil...