Mayısın On Üçüncü Hüznü

Karanlığa gömülmüş bir bahar gecesi
İçinde bir tuhafiyet gizli
Kayıplar ülkesinin en hazin sonu
Belki bir yok edilişti

Karanlığa gömülmüş bir bahar gecesi
Karbon monoksit garantisinde
Grimsi bir ölüm var
Yüzler siyah
Hatırlarım ellerimde hissettiğim kayıpları
belki bir yeraltı macerasıydı
Ya da nasıl olsa birileri hak ediyordu
Bir çizme titizliğinde

Karanlığa gömülmüş bir bahar gecesiydi
Mayısı 13 geçeydi
Çığlıklar duyuldu bize yakın sandıklarımızdan
Kayıptı kaybettiğimiz ne varsa
Bir bencillik vardı ötesinde
Sanki başka bir ayıp arar gibi
Önceden bilinmezdi kimlikler
Hani yolda görse birisi tanımazdı onları
Bir kere laf arası bile konuşulmadı
Bir kere ansızın kayboldu gözlerden
Umut,
İnsanlık,
Veya ne deniyorsa adına.
Yorgun bedenler vardı oysa,
Elleri nasırlı bir siyahlıkta.
İçeri girmişlerdi yakın zamanda
Ellerinde yorgunluk için gereken ne varsa
Biliyorlardı
Bir siyah yalnızlık çökecekti üzerlerine
Şöylemesine gir bir zehir
Göz gözü görmediğinde
Ferler söndü sonra
Sayıları bile belli değildi
Atide hiç geçmeyecek adları
Hiç bir tutanak onlar kadar gerçek olmayacak
Belki günler sonra unutulacaklar bile
Zaten biliyorlardı
Unutmuştu insanlık mazide
Hani polise taş atan kalabalığı
Seyit Rıza'yı
Unutmuşlardı oysa ve biliyorlardı
Hissettiler bir 03.02 faciasını
Biliyorlardı unutulacaklardı
Yine bir elmas saydılar siyahı
Umut adına ne varsa tükettiler
Bir el bile uzanmadı oysa
Kaybedilen insanlıktan...
SOMA'YA