Mayısın eylülü Şiiri - Kenan Attar

Bir mayıs günüydü
Uzanan ellerin kavuştuğu
Gözyaşlarının silindiği

Bir mayıs günüydü
Öncesinde kuruyan yapraklar, budaklanmamış dallar
Öncesinde aç, susuz, bitap bir gonca
Ve öncesinde kederle kavrulan beden

Bir mayıs günüydü
Neşeye dönen
Sönen ateşi yakan
Güneşi ellerine döken
Buğdayı saçlarında koklayan
Kahve gözlerinde yanan
Aşkı senfoniyle çalan

Bir mayıs günüydü
Aşkın en güzel ayıydı
Sözlerin geçiyordu gözlerimden
Gözlerin değiyordu dudaklarıma
Senli şarkılar çalıyordu her sokak başında
Biri mızıkayla, biri elleriyle

Bir mayıs günüydü
Yolumun ilk günüydü
İki tarafı sen kokan ağaçlı yollarda
Uykumun en taze sabahında
Seni görmek hevesinde
Bastığım taş kaldırımlarda
Gölgende bile umduğum umudumda
Aşkı beklemek

Sarıldın sonra
Bir mayıs günü umuda
Küçük bir odada gizli saklı
Bir hastane koridorunda
Bazen bir otobüs durağında
Kalp çikolatalara
Ağladın sonra
Sevinçlerine, kavuştuğuna
Biriktirdiğin hayallerine
Kavuştun hepsine
Bir mayıs günü

Ve o gün bir şiir yazdım sana:
Aşk benzemiyor sensiz olanlara
Dündü bunu sana söylediğimde
Evet, bu dündü
Bu ise yarın:
Yolum olarak bir tek sen varsın
Kalbimi verdim avuçlarında kalsın
Ne güzel yol alıyor seninle bak
Ama hepsi ömrü kadar insanın
Bir ömür sendense...

Ve bir eylül akşamıydı
O mıh gibi düşen hüznün ağırlığında
Bir şiir daha düştüm defterime:
Madalyonun görünmeyen yüzü
Bir tokat gibi yapıştı şimdi bana
Öksüz kaldı gözlerim
Bakamayacağı gülüne
Beklemek acizceydi
Şimdiyse gitmek
Ve son bir dokunuş her şeye bedel
Dur dercesine...

KENAN ATTAR