Mayıs Konsun Dudağına Şiiri - Hadiye Kaptan

MAYIS KONSUN DUDAĞINA

Küçük bir çocukken henüz

Büyürdü gözümüzde hayat

Bir türlü geçmezdi gün / saat…

Büyük olmak! / Ne zaman gelecek di?

Koşarken var hızımızla

Görmeden geçtik, güzelim bahçelerimizi!

Söylenmemiş şarkılarımız vardı oysa

Cümleler / kaldı yarım yamalak

Büyük yenildik

Sükûn eden zamana!

Kısalmışken şimdi hayat;

Yine büyüyor gözümüzde her şey

Telâşlı yalnızlğımızda!

Ahh…! Nasıl tamamlanır, yarım kalmış onca şey?

Hergün; belki son diyerek kuşkuyla

Yeni güne merhaba demek!

Yazın telâşında iken daha

Ölüm kokan hâzâna nasıl geldik?

Orman nefesini tüketmişken;

Dalımızdaki cılız filiz

Ömür günümüzde / çiçeğe yetişemeyecek!

Geceler bürünmüş çehremize

Yarı uyur yarı uyanık

Artık son vakit / son kapıdayız

Çok şeyi, sevmeye geç kaldık!

Destur bilmeyen ölümün elleri

Başımızda / okşar gümüş tellerimizi

Kim kucaklamak ister ki ölümü?

Ahh…! Silinebilseydi güz izleri

Dinle çocuk!

Benim düşlerimin rengi siyah

Hayat kurşunları çizdi rengini

Aşılmaz duvarlar var önünde

Koyulaşır rengi gitgide /gitgide…

Çâresi yok / Çabalamaya dermânım yok!

Sevinçlerini, sebil dağıtma / Zulanda sakla çocuk

Gün gelip lâzım olduğunda

Çıkarıp harcarsın, hüznüne katık

Ya da benim gibi ararsın böyle!

Eylülü düşürme soluğuna

Bir kez bile / Bahçende güz gülleri derme!

Buzlar oluşur bazen; kırılır bir zaman sonra

Akan su yoğunluğuna aldırma!

Hep, mayıs konsun dudağına….

(…..şimdiki aklım olsaydı; bırakmazdım hiç baharın ellerini…)

Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

MAYIS KONSUN DUDAĞINA adlı kitabımdan