Mayıs’ın Çocukları Şiiri - Uygar Yeni

İnsan olmanın onuruyla dimdik yürüdüler darağacına
Ne tereddüt ne korku ne bir çaresizlik vardı gözlerinde
Hayatı, canlarından vazgeçecek kadar çok sevdiler onlar
Severek, bilerek, onurlarını bileyerek
Ve cellâtlarının yüzlerine gülerek gittiler ölüme…

Onlar, binyıllar sürecek bir hikâyeyi tarihin gökyüzüne çizerek gittiler,
Yaşamı, uğrunda ölecek kadar çok sevdiler
Halkların Kardeşliği İçin Yazıldılar İnsanlık Tarihinin Gökyüzüne…

Onlar, zulmün, zorbaların, fahişe adaletin, sömürünün
Ve cellatlarının kör gözüne parmaklarını sokarak gittiler
Bir mayıs şafağında, baharın çiçeklerine su vermeye gittiler onlar…