Mayıs Şiiri - Mahsum Kocakaplan

Uzaktan izler beni karıncalanan ışıklar,
Gözlerindeki ışıkları uzaklarda bıraktığından beri,
Yakından yankılanır ağlayan keman sesin,
Sesini gönüllen duyup gönlümde sakladığımdan beri.

Gönül oldu mu tek cümlenin mânâsıyla beyaban,
Daha yere düşmeden kuruyan gözyaşlarına inat,
Bir tebessüm ile perdelendi mi içteki tüm sekeller,
Sabrı artık menfi gören insanlara kanat.

Kanımın kalbe olan mecrası değişti,
Zaten imkansız vuslatla kanım eğilmişti,
Gönlün seması gözlerinin ziftine bürünmüştü, Saydamlaşan gözlerimde yâr yaşlanmıştı.

Zâhir O'dur içimin harını bilebilen,
Lakin benim her şende O'na sığınan.
Affet kaçmaktan başka devam yoktur kullarından,
Affet benim fültursuzca mazide kaybolan.

Bir kitabın içinde solup giden bir yaprak gibi oldu yaşamım,
Ölümüm parmaklarımın sararmasıyla mı başlamalıydı?
En son çocukken öğrenmiştim uçmayı, Ve büyürken semadan karaya çakıldı bu kalp.
Bu muydu bana müstehak?

Islanan parmak uçlarımı kırdım tek tek,
Bulunduğum kentin anılarını dahi harap etti. Kaybettim şu lanet yaşamın fevri oyunlarını,
Tavaf ettim viran renklerle donatılmış müspet zatların ruhlarını.