Mayınlı Tarlalar Şiiri - Necdet Arslan

Uğul uğul sızar tadı alınamayan kan
Bir daha patlar ihanet yanardağı
Serpilir o yaman endişe yeniden
Belki diner bu filizkıran dedikçe
Daha da yabanıllaşır umut

Bozgun yiyen ordular gibi
Geri çekilir sevinçlerimiz
Pusar korkularımız

Daha kaç parçaya bölünür bu grikızıl ürperti
Dalında yanarken kızılcık çiçekleri
Sızar uğul uğul kan
Kuşatır kenti aryalar
Bülbülün ahı siner ışkınlara

Sanki deniz fenerleri gibi
Yanıp sönerken gözleri
Depreşir meydanlarda ölümler

Haydar,Barış,Selvi,Leyla,Arif,Su,Öykü…
Her biri benim yüreğim
Hepsi benim iki gözüm
Donakalırım ateş ateşi yakarken
İs gibi kaldırım taşlarına karışır özüm
Evet,çökerken içimizde yine akşam
Boyunlarını büke büke ıraklaşır güvercinlerimiz
Yine gölgelerinin üstüne serilir kardeşlerim
.
Bir pazar akşamına daha siner
Yanık ıtır ko(r) kusu
Çoğaltırım yüreğimdeki çentikleri
Ayak sesini duyuramaz olur yorgun bahar

Gücüm yetmiyor bu şiiri teyellemeye
Bir düğmesi daha ilikleniyor dilimin…
Yine dolaşıp duruyorlar yükseklerde kartallar
Bağıramam peşlerinden
Bağıramam…
El aman el aman el aman…

onüçmartikibinonaltı