Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Ölmek ve birden yok olmak korkusu.Gerçekten çok ağır.Bir çocuğun ya da bireyin kendisini öyle av gibi algılayıp,hissetmesi ne kadar acı.Saygılar Osman Bey.
Rezaletin insanın üzerine yapıştığı bir teknolojik utanç daha ne diyelim selam ve dualarımla
Ne acıdır böyle yok oluşlar...Paramparca olup paramparca bırakarak...Kaleminize sağlık Osman bey.Kutluyorum. Saygılar...
acı bir tabloydu .. kutluyorum..
kalemınızvar olsun, Sayin Osman Karadağ
Değerli ustadım,
Şiir harikaydı.
Beğeniyle okudum.
Yüreğine salık.
Sevgi ve saygılar sunuyorum ustadıma...
NE KORKUNÇ BİR MAHKUMİYETTİR BİR ŞAİR İÇİN,UTANMASINI UNUTMUŞ BİR ÇAĞDA ŞİİR YAZMAK...
USUL USUL İNERKEN ŞİİRİN ÇATAKLARINDAN,İKLİMLER KOLLARINI ARDINA DEK AÇACAKTIR,SEN YARALI SÖZCÜKLERİNİ TAŞIRKEN EY ŞAİR,ŞİİRİN BELKİ SON DİZEDE PATLAYACAKTIR.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta