Maviye Doldu Sonunda Şiiri - Özgür Morkan

O kadar içime ağladım ki
Gök gürültüsüz fırtınalarım
Suya haset taştı dereler
Ne kimse boğuldu selimde
Ne yıkıp geçti bentleri
Bir ben bilirim,
Birde yarılanmış anılar

O kadar içime ağladım ki
Yalnızlık süpürüldü kıyıya daldı
Yıllar yeni bir vadide sıkıştı kaldı
Kanıyor bir dehlizin başında
Girsem kaybolurum kanyona
Girmesem çıkamam bir daha

O kadar içime ağladım ki
Bir sevdanın uğruna bir ömür
Bir sen yoksun ya sevmeye değer
Bir solukta kendime gerek
Sevsem olmadı,sevmesem olmadı

O kadar içime ağladım ki
İçim de birikmiş aşkı sevdayı
Sel oldu götürdü maviye doldu
Bir ben kaldım mor, kızıl renk
Şimdi ne yalnızım bir bilsen
Baş başa berhudar ım nihayet

O kadar içime ağladım ki
Ne ben gördüm göz yaşlarımı
Nede içime ağladıklarım farkında
Bir sen yoksun ya içimde lacivert
İçerim yeşeriyor baharda hidayet

O kadar içime ağladım ki
Gönüldaşım kurudu ilk yağışta
Minnetsiz açıyor renkler en başta
Yoksun artık yeşilin her tonunda
Coştu sular maviye doldu sonunda