Maviye Şiiri - Mahmut Sezai Altundağ

Hali hazırda bir gün biraz güneş
Koltuk altıma birkaç kitap aldım
Yemyeşil o ağacın altına uzandım
George Orwell'dan bir kaç sayfa okudum
Ankara’da bir yaz günü dolanırken
Yalnızlığıma bıkkınlık getirdim
Ulusta bir kaç satır karaladım
Diz üstü oturup aklıma bağırdım
Neo politik bu devirde ben bir çağdaşım
Sevdiğim benimle doldur kendini
Günyüzü görmedim çok yazık
Ve kendime söz geçirememekten yıldım
Dün bir dosta uğradım
Söndürdüm tüm ışıklarımı öyle konuştum
Bir şeylerden kaçtım en çokta kendimden
Çıkmaz bir sokaktaki bir evde
Balkonda biraz kitap okudum

Temsili bir kazanç elde ettim
Ve izin vermedim yollarıma gül konulsun
Bu hayatı yaşadım pekte kötü değildi
Çok sıradan mutluluklar yaşadım
Yaylada açan gülleri sevemedim
Papatya adına bir şiir yazmadım
Soğuk bir kaç cümleydi benimki
Yeni çıktığım her yolculuk
Çığlıklar koparan uçurumlara durdu
Ben dayak yemiş gibiyim
Kendimi bekledim kendi ütopyamda
Hiç büyüyemedim
Bu dünya bana göre değil
Nesneleştirdim her şeyi unutmuyorum
Bir dalga sesiyim bu kumsalda
Gölgem kanıyor ve yakıyor deniz suyu
Koca bir hiçlik buldum
Gölgemi oraya sakladım
Umudun dağarcığından bir kelime konuşamadım
Bu yüzden hep diyorum
Ölüm duygusuna benziyor her şiirim
Ücra köşelerde tekil bir ben aradım
Bu hayatta çoğul acılar yaşadım
Beni en çok kaybedenler bilir
Bir mil koşmaya yeterdi
Bu gençlik kavgasını ben başlatmadım
Beni çok yordular kardeşim
Kendi yüreğimin kabuğunu kanattım
Yazık hiç gün yüzü görmedim
Tanrım çamuruma hep hüzün kattım
Şu hayattan geçtim
Hesabımı divana bıraktım...

Kasım 2021