Mavişim Şiiri - Fadime Almamış

Geceleyin mavi gülün rengi parlardı
Siyah incinin yanında, masanın tam ortasında dururdu
Su döker, suyun renksiz oluşuyla canlanırdı
Ona oksijen
Bize ise hayat sunardı
Ara sıra dertleşirdim onunla
Halimi anlar gibi yapraklarını bükerdi
Yağmur yağdığında sırılsıklam olup
Su tanelerini dökerdim çevresine
O gülerdi, mutlu olurdu
Mavi gülümdü
Ben gittiğimde yalnız kalırdı
Ona su veren dertleşen biri yoktu yanında
Geldiğimde yapraklarını bükmüştü
Biraz kırgındı galiba
Bana kırılma işim vardı mavişim derdim
O da halden anlayıp
Yapraklarını açtı sessizce
Kimi der çiçekler de konuşur diye
Mavişim o tek dertleştiğim mavişimdi

11.10.2013/Cuma