Maviş Şiiri - Berke Buzkan

Şerife Hanım'ın Maviş'i
Cam köşesinde hapis bir muhabbet kuşuyum ben
Bilinmez yüreğimden neler geçer
Sana kalbimi yakarım şuracıkta hep
Ağıtlarımı sana ;
Cilve bilirler
Kafesim küçücük
Sıkışıyor
Korkuyorum
Biliyorum bu dünyada insanlar küçücük
Ben ise ellerinde miniciğim
Camın ardı sensin Elefterya
Sen,yaşayamadığım günlerin düşleri;
Kanatlarımı kabartamadığım rüzgarlarsın
Gel bir rüzgar kopar bana
Kopar, arala pencereleri
Bir çocuk getir,camıma taş ol
Canımı sapanlıyor,canımı yakıyor kafesler
O garip sana sevdamı asla bilmeyecek
Ruhumu tuz gibi eziyor
Kafesimdeki ağıtlarım;
Şerife Hanım'a beni burada tutturan
Yanıma gelip ;
Ağlıyor o da başucumda sırazaman
Bana dertlerini anlatıyor
Sevdiğini söylüyor
Sana yaktığım ağıtları dinliyor
O gönlünde bir kafesteyken
Beni,kendi acılarından bir kafeste hapsediyor
Gönüllerimiz azizdir
Bizden yüksek olan,ancak sende Elefterya
Dermanda göktedir bir türlü erişemediğimiz
Gel Elefterya
Kafesler değil yoksa alacak;
Canımı,ben bırakacağım şuracıkta
O vakit kavuşacağım sana

-peristeri