Maviş Şiiri - Necip Suat Canarslan

Bilmek zor,
hangi yağmur ormanlarına uzanıyor kökleri.
Gördüğümde farklıydı, kardeşlerinin arasında,
içinde bulunduğu hücrenin…
Alışkanlık gereği,
aldık,
koyduk yuvasına! ..
Yaygın olduğu üzere, maviş dedik.
Kısa zamanda öğrendi adını,
maviş maviş,
kafesinde! ..
Beklenmedik bir zamanda yitirdik maviş’i,
tam da içimizden biri olmuşken…
Oysa bizler,
çok da farkında değildik,
tam olarak,
bizden neler bekler.
Ardından,
daha usta bakıcılar olarak,
derledik, farklı renklerimizi…
Defnettik
sırayla,
yine adını bilmediğimiz,
topraklarında,
yabancı bir nebat saksısının! ..
İlginçtir,
anlam veremediğimiz bir uyum
yaşıyorlar,
mozelelerininde,
bizim kuşlar! ..
Kanat seslerinde açıyorlar,
uçarken, rengarenk,
mavi, yeşil, sarı…
Tabir-i caiz ise,
dallarında
yeşil,
yaprak,
yapraklar…

(Eskişehir - 2011)