Mavinin Kadini Şiiri - Umut Pekin

Ben sürgün.
Acik hava mahpusu.
Mavinin sonsuzunda galeyan bir mülteci.
Kusursuzlugu mavinin,korkusuzlugu.
Suskun duvardibi, agir vakit resitali.
Kara geceye,aya ve yildizlara karsin,
evrensel sairi mavinin.
Esaretinde bir tutku,
Bir yurtsuz firari.

Sen ha! sen sus.
Kirletemedigin gözlerin varya.

Bu yazmalarim nelere kadir
Neden uyusur? elim ayagim.
Apansiz,ansiz bir an ürpertiyle,
Tedirgin bir ter heyulasi,gögsümden bögrüme uzanan.
O an dudaklarimla cama cizdigim,senin üflemeli memelerinin yükselisidir göge.
Ne hal eyler mavin?
gögü denize yansitirken,hic düsünmezmi?
Gökkusagi nöbetine soymazmi? bedenini.
Tonajlarini cigliklastirip,umut olmazmi?
dünyaya, halklara dair.

Sen ha! sen sus.
Kirletilemeyen gözlerin varya.

Bir bulutu sersemletip düsürmek bedenine.
Islak yagmur damlalarinin teninde olusturdugu ferahligi,
ilmik-ilmik islemek beyninin tüm derinliklerine.
Sonra gözlerinden süzülen pinarlari,
emirtmek düsünceye karsi,barikat kuran peskescilere.
Ananin memesi olmak emzidigi bebeye,
Babanin alinteri,evladina karsi egilmeyen onuru.
Cocuk olmak.
Bilyeli,ucurtmali.
Basibos,alabildigince özgür.

Sen ha! sen mavinin kadini susma.
Kirletemedigin ve kirletilemeyen gözlerinin en onurlu emegi,
kizil hevesli mavilerin varya.