Maviliğine hep çocuktum ya!

Ey Karadağ,
Senin eteklerinde son,
Son senli zamanlarım bu…
O başının etrafında durmadan,
Sevişen kuşların var ya;
Onlarında sondur;
Canımın içinden geçtikleri.
Oy, oy, oy, Karadağ,
Heybetine yandığımın Karadağı / oy.
Gelmeyecek artık o ıtır kokuların.
Mest olamayacağım kekik kokularında.
Ve naralarım yankılanmayacak / sevin!
Kurtların, kuşların ürkmeyecek artık,
Kızamayacaksın bana…
Şimdi yüzüm ağaç eskisi kadar kurak,
Tüm kenarlarım içime kıvrık…
Sedeften bir umudu ilk kez,
Sarıyor yorgun bedenim…
Gözlerimin feri eskisi gibi değil!
Çünkü bakmıyorum sana.
Ve Kalbim hızlı, hızlı çarpmıyor.
Kanımda hiç heyecan profili yok.
Ve Göğe hiç tırmanasım gelmiyor..
Maviliğine hep çocuktum ya!
Omuzlarım çökük,
boynum içine çekilmiş.
Yüzümün tedirgin kepenkleri indi inecek.
Ya sana küskünlüğümden,
Ya da seni terk edişimden…
Sal şimdi, nasılsa ilk degil..
Düşür üstüme o dev gölgeni.
Kalleş yalnızlığım sırtımı sıvazlarken,
Çağır yağmurları savur rüzgârlarını.
Sende biliyorsun ya böyle çoğalamam….
…Aha, şimdi giydim!
Sana meydan okuyan,yırtık potinimi …
Hayatımda kaybolmayan birkaç şeyi de sırtladım
Geliyorum eteklerine ey Karadağ…
Kır çiçeklerini koparıp,
bedenime bir yer açacağım…