Mavili Ezgi Şiiri - Fatma Karaca

MAVİLİ EZGİ
Enginlerde saklar yüzlerini,
mağrur endamının perdesi ardına
işi gücü hilekarlık, yalan dolan
göz boyamaktır
mavili ezginin

Tan ağarınca gemilerin gölgesi düşer
karanlığa uzanan köprülerinin
yabancıların suni tenlerine
Güçlü kadınlar var olur- yok olur- parçalanır- doğar
Huzmesi yaktığında neon perdelerinin
Sindirellalarını

Soğurgan ikindilerinde ilhamı yeşertir sinsice
sabrı demler solgun benzinde sofularının
kurumuş dimağlarına eker yeni dünyalar
damıtır iki canlının iki torbasına
emzirir çöl zihinlerinin mahrumiyetini
renkli destelerle

Gündüzleri ters yüz ederken bıçaklarını,
beşinciyi gebeler alınlarına küflü yeleklerin:
dumanın kestiği turuncu
sağaltır sancılarını nefes pahasına
on binlerce papyekuşe dolar-boşalır böylece
öylece sessiz salâsız
hiçliğine mavili ezginin

Gece çökünce ne yola girsen mavili ezgiye çıkar
cam kürelerine sanatçı lilyumların
çorak tarlalarına matem yurdunun
arar-bulur-kaybeder benliklerini
İşler öğretilerini arkaik tapınaklarına
besili cıvılganlar büyütür durmaksızın:
bir “sürü”: bir ağız
şakır aynı şarkıyı

On dört katta raksa tutuşmuşken kır çehreleri
Donuk duyguları hasreder sicim ruhlarına
saf çarşaflarında gamzelerinin
karanlıktan ilan eder bir eylül kuşu
basma hayatlarda gömülü türküler
çalar-söyler-susar seslerini
kırık kalemlerine yolcu dalgalarının
körelince tüm kristalleri mavili ezgiden
Mavili ezgi
çekilip gider