Maviler Ölür-2
Zamanın sonuna düşüyordu aşınmış kelimeler
sessizliği koruyan kuytu gecelerde,
çevirirken bakışlarını
... Delircesine delen göğe,
yüzüm yüzüne değince
maviler ölüyordu avuçlarında...
onca mezarlar kazınıyor ruhunun derinliğinde
onca acı,
onca hüzün,
onca ihenetler kol geziyor
korkularında kaybettiğin tebessümünde
ve bir damla düşüyor kaldırımlara
ve maviler ölüyor yeniden gözbebeklerinde...
saklı varlığımın silueti peşinde gölge iken
bulutlara mı sığındın
karalar yapışmış hıçkırıklarında
maviler ölüyor,
ben ölüyorum
oysa ki
sen hiç doğmamıştın
Kayıt Tarihi : 26.2.2013 18:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (3)